صفحه محصول - پاورپوینت مسیحیت بعداز حضرت عیسی

پاورپوینت مسیحیت بعداز حضرت عیسی (pptx) 55 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 55 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

مسیحیت بعداز حضرت عیسی تحولات مذهبی عیسوی در نزد مسیحیان قرن اول حوادثی که بعد از شهادت عیسی اتفاق افتاد بیش از آنچه در ایام عمر او روی داد اهمیت دارد. البته سرگذشت زندگی و تعالیم و مواعظ عیسی در زندگانی و افکار ایشان قیمت بسیار داشت، ولی مسئله قیام او از میان اموات معنی و ارزشی عالیتر و والاتر دارد، یعنی او را خداوند صاحب حیات و مبقی ارواح و رابطه وحدت روحانی مابین ایشان با خداوند یا پدر آسمانی دانستند. قدیمی ترین روایتی که در باب ظهور عیسی بعد از قیام او به ما رسیده است آن است که بولس حواری نقل نموده. وی در حدود سال 52 میلادی به کلیسایی که در شهر کورنت تاسیس کرده بود چنین نوشته است : «الان ای برادران شما را از انجیلی که به شما بشارت دادم اعلام می نمایم ... به شرطی که کلامی را که به شما بشارت دادم محکم نگاه دارید ... زیرا که ... مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مرد و اینکه مدفون شد و در روز سیم بر حسب کتب برخاست و اینکه به کیفا ظاهر شد که بیشتر از ایشان تا امروز باقی هستند اما بعضی خوابیده اند. از آن پس به یعقوب ظاهر شد و بعد به جمیع رسولان و آخر از همه بر من مثل طفل سقط شده ظاهر گردید... و گفت :(من در بد زمانی به جهان آمدم)». قدمای عیسوی مرگ را به خفتن تا روز رستاخیز تعبیر کرده اند. نکته جالب توجه در کلام بولس حواری که بعدا می گوید، این است که به اعتقاد او قیام و صعود عیسی با پیکر روحانی بوده است و نه با بدن جسمانی و مادی....» این خلاف عقیده دیگر اصحاب کلیساست که صعود عیسی را با پیکر جسمانی می دانستند و حتی با نظر لوقا و یوحنا نیز متغایر بود. عصر رسولان قیام قیام (یا صعود) مسیح حواریان را معتقد ساخت که عیسی از مردگان برخاسته و عن قریب بار دیگر سوار بر ابرها، رجعت خواهد کرد. اکثر شاگردان که تعداد آنها در آن وقت به یکصد و بیست تن می رسید جلیل را ترک کرده به سوی اورشلیم رهسپار شدند و در آنجا در غرفه ای بزرگ برای نماز و مشورت اجتماع کردند. در کتاب مادر رسولان آمده است که مریم مادر عیسی و برادرانش نیز در آن جماعت بودند و حواریان خود پیشوایان آن گروه بودند. نزد این مسیحیان صدر اول، قیام مسیح اثبات حقانیت انجیل بود و هبوط روح القدس در روز عید پنجاهه به آنها اطمینان قلبی بخشید که همان نیروی غیبی که در عیسی مسیح سرور ایشان، مستور بود در آنها نیز ظاهر شده است. از این رو جرات و جسارت جدیدی در خود احساس کرده، با کمال شجاعت، به وعظ و تبلیغ در کوی و بازار شروع کردند، همانجایی که مخالفان چند هفته پیش، عیسی را گرفته به صلیب آویختند. عید پنجاهه دو چیز سبب شد که کلیسیای اورشلیم پایدار بماند و به کلی نابود نشود. نخست آنکه حواریان همه پیروان پیشوایی غایب و متوفا بودند و مخالفین انتظار داشتند که به مرور زمان شوق و حرارت ایشان کاسته شود، دوم آنکه ایشان ظاهرا تمام رسوم و آداب شریعت یهود را رعایت می کردند و همه روزه مرتبا به معبد رفته، آیین موسی را مانند دیگر یهودیان احترام می نهادند. تنها چیزی که ایشان را از دیگر یهودیان امتیاز می داد آن بود که اعتقاد داشتند که عیسی همان مسیح موعود است که در کتب انبیای بنی اسرائیل به ظهور او را بشارت داده اند و عن قریب پسر انسان بار دیگر به جهان خواهد آمد. کلیسای اورشلیم کلیسای قدیم(50-150 میلادی) بولس حواری را میتوان دومین بانی کلیسای مسیح لقب داد. چه قبل از او پیشوایان دیگر بوده اند که زحمت ها کشیدند و دین مسیح را تا بلاد انطاکیه و اسکندریه و رم انتشار دادند. علاوه بر حواریان نام مردان دیگری مانند برناباس (برنابا، ابن الوعظ) مصاحب بولس حواری، شمعون ملقب به نیجر و لوکیوس کورنه ای و مناحم برادر رضاعی هرودس واپولو (اپلس) و غیره، که همه اینها در هر سو به جد و جهد تمام سرگرم تاسیس کلیسای مسیح بودند. به طوری گروندگان به آیین نوین پیوستند و این آیین به سرعت در سواحل مدیترانه شرقی افزایش یافت. کامیابی و پیشرفت مسیحیت در صدر اول در مراکز تجاری قلمرو رومیان بیشتر از آن سبب بود که در همه آن بلاد کنیسه های یهودی یا لااقل محله یهودان وجود داشت و هر جا که دین موسی رفته بود پیام مسیح نیز به دنبال آن میرفت. مقاومت و جفا در اواسط قرن دوم میلادی، مذهب عیسوی، برای حکام رومی کشورهای فتح شده، اولین مسئله مشکل گردیده بود، مخصوصا در ممالک شام و آسیای صغیر این قضیه دشوارتر شده بود. رومیان بالطبع از امور اسرار آمیز و کارهای مخفی بیزار بودند و به همین سبب در برابر دین مسیح مقاومتی به ظهور رسید. مسیحیان اولیه بر حسب تعالیم دینی، خود را در جهان می دیدند ولی از جهان نمی دانستند. هر چند به ندرت تنی چند از ایشان داخل خدمت لشکری روم شده بود یا مناصب کشوری را تصدی می کردند لیکن اکثر ایشان از کارهای دنیوی کناره می جستند البته در امور دنیوی کاملا مطیع اوامر حکومت بودند. در آن زمان واجب بود ک هر فرد رومی به «جنیوس» امپراتور، یعنی به «روح الاهی» او قسم یاد کرده و به احترام تمثال او در محراب و معبد بخور سوخته و شراب بنوشد. چون مسیحیان از این عمل سرباز می زدند، حکام رومی این امتناع را نشانه بی وفایی و تمرد دانسته، بسیار نگران می شدند. علاوه بر آن چون عیسویان در اواخر روز به شغل و کار خود مشغول بودند و مجامع دینی خود را برای عبادت و نماز در هنگام شب یا در سحرگاهان تشکیل می دادند تاریخ قدیمی ترین قتل عام مسیحیان در شهر رومیه الکبری به سال 64 میلادی میرسد. تا مدت یک قرن تمام حکام رومی غالبا مسیحیانی را که از پرستش تمثال امپراتور سر باز می زدند، به فجیعترین صورتی به قتل می رسانیدند، یعنی یا آن ها را زنده می سوزانیدند یا آنکه طعمه شیران و ددان می ساختند. در خلال این احوال، جوامع مسیحیان تحول یافته و به صورت واحدهای مستقلی که دارای صورت متشکل و منظمی بود در آمد. در زمان بولس حواری، هنگامی که مسیحیان احساس استقلال در کلیسا نمودند و از سایر جوامع بشری کناره گرفتند و خود جمعیت اخوتی تشکیل دادند، اعمال و عبادات ایشان دو نوع بود: اولا تجمع در عبادت گاهها برای انجام مراسم دینی مطابق نمونه کنیسه های یهود که درهای آن به روی همه، اعم از مومن قدیم یا سالک و تازه وارد، باز بود و در آنجا از روی کتب انبیا و صحف تورات فقراتی تلاوت می کردند و نمازها و دعاها می خواندند و به وعظ سخن می گفتند و از مزامیر می سرودند. خواندن قسمت هایی از «انجیل» و رسالات مسیحیان به دنبال تلاوت «تورات» بعد از قرن دوم میلادی در کلیسا معمول گردیده است. ثانیا شرکت در «ضیافت محبت» که فقط خاص مومنان بود و آن عبارت بود از گشودن سفره طعام در برابر تمام حضار و در اثنای صرف آن تشریفات ساده ای انجام می شد. یعنی از سفره طعام آخرین عیسی یاد می کردند. به زبان یونانی به معنی «شکرگزاری» می باشد. در آغاز کار، تشکیلات کلیساها بسیار مشوش و بی نظم بوده است ولی در اواخر قرن اول جوامع مسیحی در هر جا که بودند برای تنظیم امور خود شورایی از متقدمان تشکیل دادند و یک تن رئیس در راس آنها قرار گرفت که او را «اسقف» اسم نهادند و اسقفها را هریک معاونی بود که «شماس» نامیده می شد. ولی تعلیم و موعظه همچنان خاص رسولان و معلمان بود که یا خود دائما جزء آن جامعه بودند یا آنکه سیاحان انجیلی بودند که از بلاد دیگر موقتا به آنجا سفر کرده بودند. بعضی جوامع را اسقفی واحد اداره می کرده و قدمای قوم و شماسان او ار معاونت می نموده اند و بعد از چندی عمل تعلیم و موعظه نیز جزء وظایف همین رئیس روحانی یا اسقف قرار گرفت و رفته رفته نام معلمان و انبیا یا مسافران انجیلی به تدریج از زندگانی کلیسا محو گردید.